Znowu taka moja refleksja, takie moje przemyślenia jeszcze z czasów chemii i leczenia. Czy w tym naszym życiu codziennym, w tej pogoni za własnym ogonem, w tym pędzie w którym żyjemy mamy choć trochę czasu nad zastanowieniem się nad jego sensem? Zwykle wstajemy rano i wchodzimy w kierat, bo tyle jeszcze trzeba zrobić. Refleksja zwykle przychodzi gdy staje się coś złego, coś tracimy, ktoś odchodzi.

Refleksja przychodzi przede wszystkim, gdy uświadamiamy sobie chorobę. Chorobę własną, lub gdy choruje bliska nam osoba. Ze mną też tak było.

Kiedyś byłam atrakcyjną blondynką (przynajmniej tak twierdzili inni), z całą masą kompleksów. Nie lubiłam siebie, ciągle coś mi we mnie nie odpowiadało, coś chciałam w sobie zmienić. Pokażcie mi kobietę, która nie ma kompleksów, która jest w pełni zadowolona ze swojego wyglądu, z pracy, z tego co ma, jaka jest.

A co ma powiedzieć kobieta w trakcie chemii, kobieta której wychodzą włosy, która tyje po sterydach, która nie może porazić sobie bez środków przeciwbólowych, która powoli acz skutecznie traci czucie w rękach i w palcach, tak że wszystko jej z tych rąk leci i ma poważne problemy z trzymaniem różnych rzeczy. Kobieta której chemia niszczy skórę tak, że zmienia ona kolor na szaro-zielony, albo schodzi płatami (ja zrzucałam skórę kilka razy jak wąż), kobieta której sypią się paznokcie, a oczy robią się szkliste i zamglone. Kobieta, której ilości podawanych leków zaburzają koncentrację aż do tego stopnia że boi się wsiąść do samochodu, bo jej reakcje są tak bardzo opóźnione,  która zaczyna coraz gorzej widzieć, często również źle słyszeć. U mnie na szczęście pojawiły się problemy tylko ze wzrokiem, słuch nadal jest okey (tfu, tfu)

Gdy doświadczyło się tego wszystkiego, lub chociaż części tych rzeczy, wtedy zupełnie inaczej patrzy się na swoje poprzednie kompleksy. Kompleksy znikają. Znikają ot tak po prostu.

W trakcie chemii chodziłam w pirackiej bandanie pożyczonej od syna, albo w bawełnianej czapce. Kupiłam sobie taką szeroką wełnianą sukienkę, bo w żadne spodnie nie mogłam się zmieścić. Cieszyłam się za to że miałam siłę chodzić i jako tako funkcjonować. Był moment że przestałam jeździć samochodem, bo miałam wrażenie że nie nadążam, że wszystko dzieje się obok mnie – jak w filmie, że jestem tylko obserwatorem. Uwierzcie mi proszę że w tych sytuacjach wielkość mojego tyłka i ilość włosów na głowie jakoś dziwnie przestała mieć jakiekolwiek znaczenie.

Po odstawieniu sterydów, waga zaczęła wracać powoli do normy. Perukę zdjęłam gdy miałam półcentymetrowego jeżyka na głowie. Był kwiecień, zaczęło robić się coraz cieplej, a odrastające włosy swędziały pod peruką i było to dla mnie nie do wytrzymania. I na prawdę miałam w głębokim poważaniu co inni powiedzą na moją fryzurę.

Teraz chodzę w bluzeczkach i sukienkach na ramiączkach i też mam w głębokim poważaniu, że z dekoltu wystaje moja blizna (którą zjada ogromny bliznowiec) i kopki wytatuowane przed naświetlaniami. Jeżeli komuś zaburza to poczucie estetyki, nie musi na mnie patrzeć.

I tak po kilku miesiącach życia z pasożytem – razem z włosami, prawą piersią, węzłami chłonnymi odeszły wszystkie moje kompleksy. Bardziej mi doskwiera to, że odeszło też czucie w mojej prawej ręce, bo niestety bardzo przeszkadza mi to w życiu.

Kiedyś byłam blondynką w warkoczem prawie do pasa, teraz jestem brunetką z krótkimi włosami i to najprawdopodobniej trochę kręconymi – przynajmniej tak to na razie wygląda. A na pytanie czy mam zamiar zapuścić włosy, odpowiadam, że długość włosów jest dla mnie najmniejszym problemem. Krótkie czy długie, jasne czy ciemne, jakie to ma znaczenie, w tej chwili przynajmniej dla mnie ma znaczenie to że nabieram coraz więcej siły. Powoli acz skutecznie. I z tygodnia na tydzień ma być coraz lepiej.